ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﺧﻼﻗﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﻣﯽ
ﮔﺬﺷﺖ؛ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.ﻓﻘﻂ
ﭼﻨﺪ ﺳﮑﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻼﻩ ﺑﻮﺩ..ﺍﻭ
ﭼﻨﺪ ﺳﮑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﮐﻼﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩ ﮐﻮﺭ ﺍﺟﺎﺯﻩ
ﺑﮕﯿﺮﺩ،ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ،ﺁﻥ ﺭﺍ
ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻋﻼﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ
ﻧﻮﺷﺖ ﻭ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﺎﯼ ﺍﻭ
ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ.ﻋﺼﺮ
ﺁﻥ ﺭﻭﺯ،ﺭﻭﺯ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺤﻞ
ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﻼﻩ ﻣﺮﺩ
ﮐﻮﺭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺳﮑﻪ ﻭ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ.ﻣﺮﺩ ﮐﻮﺭ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﺪﻣﻬﺎﯼ ﺍﻭ
ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ
ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺭﺍ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ،ﮐﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﭼﻪ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭ ﺟﻮﺍﺏ
ﺩﺍﺩ:ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮﺩ،ﻣﻦ
ﻓﻘﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ
ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﻮﺷﺘﻢ؛ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ
ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ.ﻣﺮﺩ ﮐﻮﺭ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ
ﻧﺪﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ
ﺭﻭﯼ ﺗﺎﺑﻠﻮﯼ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ:
»ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﺳﺖ،ﻭﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﻢ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ«

گاهی عمیقا مایلم ماهی باشم;
ماهی حافظه اش هشت ثانیه است..
بی هیچ خاطـــ ـــ ـــ ـــ ـــ ــــره ای........!!

"دل"... این کلمه ی بی نقطه ، گاهی تنگ می شود، تا حدّ ِ یک "نقطه"...!

زنی را دیدم:
زاده شد تا دختر کســــــــــی باشد.
بالید تا خواهر کســــــــــی باشد....
ازدواج کرد تا زن کســــــــــی باشد.
زاد تا مــــــــــادر کســــــــــی باشد.
برای همه "کســـــــــی" بود و برای خود "هیچ کس"...

تقصیر برگ ها نیست

آدم ها همینند!

نفس می دهـــــــی

له ات می کنند . . .

دوست داشتنِ کسی که شما رو دوست نداره
مثل بغل کردنِ کاکتوس می مونه!
هر چی محکم تر بغل کنی
بیشتر آسیب میبینی

دوستی ها کمرنگ...
بی کسی ها پیداست...
راست گفتی سهراب !
آدم اینجــــــــــــــــــــــا تنهاســــــــــــــــــــت...

یاد سهراب بخیر

آن سپهری که  تا لحظه ی خاموشی میگفت :

تو مرا یاد کنی یا نکنی من به یادت هستم.

قصه ی اصحاب کهف یک شوخیست   اینجا یک روز که بخوابی همه تو را از یاد میبرند.